خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
پیمانکاری فرعی صنعتی، به‌عنوان یکی از روش‌های تامین سفارش‌های تولیدی واحدهای صنعتی بزرگ از بیرون، در سال‌های اخیر به‌عنوان یکی از سیاست‌های موفق سازماندهی و توسعه صنایع کوچک و متوسط، مورد توجه مدیران و سیاست‌گذاران اقتصادی و صنعتی کشورهای با اقتصاد صنعتی، بوده است.
پیمانکاری فرعی صنعتی، یکی از راه‌های مدرن و موثر سازمانی برای تولید محصولات صنعتی از راه همکاری واحدهای تولیدی مکمل است. در این حالت یک پیمانکار اصلی و چند عرضه‌کننده پیمانکاری فرعی وجود دارند. به عبارت دیگر در نظام پیمانکاری فرعی، توافق بین دو گروه، یعنی پیمانکار اصلی و پیمانکاری فرعی است. پیمانکار اصلی
(OEM= Original Equipment Manufacturer) اقدام به واگذاری تولید قطعه‌ها و اجزای قابل مونتاژ فرعی یا بخشی از خدمات مورد نیاز محصول نهایی به یک یا چند بنگاه تولیدی می‌کند. پیمانکاری فرعی (Subcontractor) براساس مشخصات فنی تعیین شده از سوی پیمانکار اصلی کار را انجام می‌دهد. بدیهی است در نظام تولید، به‌ویژه در حوزه‌های صنعت، تقسیم کاری که به این روش انجام می‌پذیرد، موجب ارتقای روزافزون تخصص پیمانکار فرعی در یک یا چند فرآیند فنی می‌شود. پیمانکاری‌های فرعی صنایع کوچک و متوسط از لحاظ رابطه با صنایع بزرگ به ۴ گروه تقسیم می‌شوند:
الف) پیمانکاری فرعی برای ساخت قطعه‌ها و کالاهای نیم‌ساخته صنعتی
ب) پیمانکاری فرعی برای تکمیل و مونتاژ قطعه‌ها و کالاهای صنعتی
ج) پیمانکاری فرعی برای انتقال اطلاعات و دانش فنی و ارتقای فناوری
د) پیمانکاری فرعی برای انجام پژوهش و طراحی بخشی از یک طرح بزرگ یا طرح توسعه واحدهای بزرگ.
