خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
توجه به طرح آمایش سرزمینی در سیاست‌گذاری‌های صنعتی باعث می‌شود که بیشترین سود و دامنه رقابت برای تولیدات واحدهای صنعتی ایجاد شود.
در مقابل بی‌توجهی به اصل آمایش سرزمینی و مزیت‌های نسبی هر منطقه باعث افزایش هزینه‌های تولید یا مسدود شدن روند آن می‌شود. این نکته درباره شهرک‌های صنعتی مهم‌تر است؛ چراکه در استقرار این نواحی صنعتی باید تمامی عوامل زیست‌محیطی، نیروی انسانی، حمل‌ونقل و… لحاظ شود. در آمایش سرزمینی نقشه راه تقسیم صنایع در مناطق، نیازهای زیرساختی، چینش نیروی انسانی و… دیده می‌شود.
از این‌رو، کارشناسان معتقدند که اگر برنامه آمایش سرزمینی ملاک تصمیم‌گیری باشد راحت‌تر می‌توان برنامه‌ریزی کرد که کدام شهرک صنعتی با چه مختصات و چیدمان صنایعی در کدام منطقه کشور می‌تواند قرار بگیرد. با تکمیل و نهایی شدن طرح آمایش سرزمینی در صنعت می‌توان امید داشت که تمامی دستگاه‌ها و سازمان‌ها داشته‌ها و مزیت‌های اصلی منطقه را در فعالیت‌های اقتصادی در شهرک‌ها و نواحی صنعتی در قالب یک برنامه مدون پیش گیرند.
بارها به آمایش سرزمینی در برنامه‌های توسعه ۵ ساله تاکید شده است. اما زمانی که از توسعه صنعتی صحبت می‌کنیم به طور قطع این ابعاد آمایشی جلوه دیگری پیدا می‌کند؛ چراکه اصل توسعه اقتصادی بر پایه صنعت هر کشور است و باید رویکرد آمایشی در آن لحاظ شود. البته دست‌اندرکاران و مسئولان نیز بر این مهم بارها تاکید کرده‌اند. در این زمینه به تازگی رضا رحمانی، قائم‌مقام وزیر صنعت، معدن و تجارت گفته است که تدوین طرح آمایش سرزمینی صنعت کشور، در مراحل نهایی است تا نقشه راهی برای استقرار و فعالیت واحدهای صنعتی در مناطق مختلف ترسیم شود. رحمانی بر این نکته تاکید کرده که ظرفیت و توان صنعتی کشور بالا است، بنابراین باید پیگیرانه برای سر و سامان دادن به وضعیت صنعت اقدام کنیم.
یکی از موانع توسعه اقتصادی بی‌توجهی به اصل مزیت نسبی است. مثالی که بارها و بارها درباره کشورهای توسعه‌یافته مطرح می‌شود این است که همواره به قابلیت‌های مناطق خود توجه می‌کنند و به موازات آنها، تصمیم‌گیری می‌کنند. این درحالی است که کشورهای توسعه‌نیافته کمتر به اصل مزیت نسبی و ظرفیت‌های خود توجه می‌کنند و تصمیم‌گیری‌های ناگهانی جایگزین برنامه‌ریزی‌های پایه‌ای می‌شود. به عبارتی، کمتر به داشته‌های سرزمینی و اصل آمایش سرزمینی توجه می‌کنند. در نتیجه با افزایش میزان بیکاری، مهاجرت و ناهماهنگی‌های اجتماعی و اقتصادی مواجه می‌شوند. در این میان سیاست‌گذاری صنعتی برای توسعه پایدار در ابعاد مختلف صنعت چه صنایع کوچک و چه صنایع بزرگ باید بر محوریت همین برنامه‌ریزی و آمایش سرزمینی باشد.