خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
۲- مساله مهم در توافق اخیر، پابرجایی موضع ایران در خصوص میزان تولید نفت خود بود. ایران که پس از توافق هسته ای به دنبال بازپس گیری سهمش از تولید و صادرات نفت بود، بارها اعلام کرد تا زمانی که تولید نفت خود را به زمان پیش از تحریم ها نرساند، دست از افزایش تولید برنخواهد داشت. در واقع حرف اصلی مقام های نفتی ایران این بود که اگر قرار به کاهش تولید و تحمیل هزینه بر کشورهای تولید کننده است، منطق حکم می کند این هزینه را کشورهایی بپردازند که سال های با افزایش غیرمنطقی سطح تولید سقوط قیمت نفت را رقم زدند. این موضع ایران در تمام نشست ها و مذاکرات به طور جدی از سوی مسوولان نفتی ایران پیگیری شد.
در نهایت، سعودی ها که تا پیش از این، کاهش تولید خود را منوط به کاهش یا تثبیت تولید نفت ایران می دانستند، با مقاومت ایران از موضع خود عقب نشستند. بر اساس این توافق، اغلب اعضا موظف به کاهش تولید خود شدند اما ایران نه تنها از این امر مستثنا شد بلکه می تواند تا سقف معینی تولید خود را افزایش دهد. به عبارت بهتر کاهش تولید عربستان و دیگر تولید کنندگان اوپک به سبد افزایش تولید ایران سرازیر می شود.
3- به دست آمدن این موفقیت در عرصه اقتصاد انرژی جهان مرهون تلاش های پیگیر مسوولان وزارت نفت و حمایت های دولت و مجلس از اقدام های این مسوولان در فرایند توسعه زیرساخت های استحصال محصولات انرژی، افزایش تولید و رایزنی های بین المللی در راستای تامین بیشینه منافع ملی در این حوزه است.
با وجود بسیاری از مخالفت ها، صنعت نفت ایران که سال ها از توسعه بازمانده و تولید آن از حدود چهار میلیون بشکه به زیر ۸۰۰ میلیون بشکه در روز سقوط کرده بود، در کوتاه ترین زمان ممکن توانست از مزایای فضای پسابرجامی بهره جوید. در این پیوند، مدیریت کارآمد و استفاده از ظرفیت های داخلی برای احیای صنعت خموده نفت ایران، جلب سرمایه ها و فناوری های نوین خارجی برای توسعه میادین انرژی در کنار رایزنی های نفتی با اعضا اوپک و نیز تولیدکنندگان خارج از اوپک اقداماتی بوده که در راستای تحول چشمگیر اقتصاد انرژی ایران در دستورکار مسوولان وزارت نفت قرار داشته است.
4- با تمام تفاسیری که گفته شد، نباید از نقش برجام در دستیابی به توافق نفتی غافل شد. اگر برجام نبود و تحریم های دست و پا گیرعلیه صنعت نفت ایران ادامه داشت، صحبت از تولید و افزایش صادرات نفت ایران بی معنی بود. بنابر این می توان گفت این برجام بود که توافق نفتی یا به بیان برخی «برجام نفتی» را به ارمغان آورد.
فرجام سخن اینکه دستیابی به توافقی این چنین بین کشورهای صادرکننده نفت یک بار دیگر نشان داد که منطق دیپلماسی و تعامل سازنده همیشه برنده است و می تواند وضعیت برد- برد را برای طرف های دارای منافع مشترک اما با دیدگاه های متفاوت رقم بزند. همانطور که اختلاف های جدی در موضوع فعالیت های هسته ای ایران از راه گفت وگو دور میز مذاکره و از طریق دیپلماسی سازنده دولت یازدهم حل و فصل شد، این بار نیز به رغم اختلاف نظر های جدی در عرصه سیاسی میان برخی اعضای اوپک، منطق گفت وگو، همکاری های اقتصادی در جهت منافع مشترک را میسر کرد.
