ضمن تقدیر و تشکر از برگزاری بزرگداشت روز ملی صنعت و معدن که روز گذشته در سالن اجلاس سران برگزار شد، ذکر چند نکته را لازم و ضروری می دانم.
با مطالعه تمامی بیانیه های بخش خصوصی از سالهای گذشته،؛ از سال۸۹ تا۹۵، متوجه شدم بالغ بر ۸۰ تا۸۵ درصد مشکلاتی که گفته شده همچنان ادامه دارد. نمی دانم چرا و چه عزم و تصمیمی ملی پشت این مسئله وجود دارد که کمکی برای حل مشکل نمی کنند. این انتظار می رود کسی در هر کاری که هست مشکل داشته باشد، اما انتظار نمی رود که مشکلات ابتدایی تسهیل فضای کسب و کار هم چنان ادامه داشته باشد. در مدت زمانی که در سالن اجلاس سران بودم با هرکسی که صحبت می کردم به نوعی از مسائل و مصائب کسب و کارخود ناراضی بود. آمار و ارقامی که بیان شد از نگاه ثبات و بهبود خیلی خوب بود اما هرگز کافی نخواهد بود و اگر به همین منوال جلو برویم نمی توانیم سالانه ۱میلیون نفر اشتغال ایجادکنیم و از طرفی کارفرمایان و صاحبان صنایع و مشاغل را راضی نگه داریم و ما درواقع به سرعت بیشتری نیازمندیم.
تسهیل کسب و کار به معنای واقعی صورت نگرفته اما امیدواریم که در دولت دوازدهم این به عنوان یک خواست ملی دنبال شود و از زحماتی که دولت یازدهم در بخش صنعت و معدن کشیدند تشکر میکنیم و باید دانست ثبات خوب بوده اما هرگز کافی نبوده و مشکلات مردم کمتر نشده است.
یکی از موارد دیگری که به آن اشاره می کنم این است که از سال۹۵ مسائل و مصائبی به مشکلات گذشته هم اضافه شده است، همچون سختگیری های سازمان تامین اجتماعی به پیمانکاران و صاحبان مشاغل بسیار زیاد شده و قولها و امیدهایی که (مانند عیدی که آقای نوربخش در پایان سال اعلام کردند که به تولیدکنندگان در خصوص عدم شمول بیمه بر فاکتورهای خرید و فروش و هم چنیین عدم بررسی بیش از یکسال اعطا می شود) دادند در سال۹۶ تاکنون اجرایی نشده است.
بنظر من تا مالکیت سازمان تامین اجتماعی به بخش خصوصی که بخشی از صاحبان اصلی آن هستند و کارگران هم که بخش دیگری از صاحبان می باشند، واگذار نشود مسائل و مشکلات با این سازمان حل نشده خواهد ماند.
هم چنین در خصوص اخذ مالیات در شرایطی که رکود اقتصادی برقرار هست، بایستی درک شود که مالیات بیشتر گرفتن، هزینه است. درست است که۱۱۴ هزار میلیارد تومان برای گرفتن مالیات برنامه ریزی شده است، اما بایستی منابع جدیدی معرفی گردد، نه اینکه تولیدکنندگان و بنگاه داران مجبور به پرداخت مالیات بیشتری شوند.