برنامه ایران برای تطمیع غول‌های نفتی دنیا

قراردادهای بیع متقابل با شرکت‌های خارجی همانند یک پیمانکار فرعی رفتار می‌کرد. مدت زمان این قراردادها (۷ تا ۱۰ سال) بسیار کوتاه‌تر از توافق‌های مشارکت تولیدی بوده که معمولا ۲۰ تا ۲۵ سال به طول می‌انجامد. قراردادهای بیع متقابل معمولا به شرکت‌های خارجی قدرت کمی برای چگونگی مدیریت توسعه ذخایر و تولید میادین نفتی از زمان آغاز آنها داده و تصمیمات اصلی را در دستان شرکت ملی نفت ایران قرار می‌داد.

مدل قراردادی جدید این مشکلات را حل می‌کند: برای مثال، این مدل به شرکت‌های خارجی امکان ایجاد همکاری مشترک با شرکت های ایرانی را در مدیریت تولید و توسعه مخازن نفتی می‌دهد. به طور ویژه، این مدل مدت زمان قراردادها را طولانی‌تر کرده و به شرکت‌های نفت بین‌المللی این اجازه را می‌دهد که بودجه خود را برای انجام پروژه‌های کاری افزایش دهند. شرکت‌های خارجی همچنین توانایی بهبود سرمایه‌گذاری در اکتشاف و توسعه میادین را پیدا خواهند کرد.

به لحاظ تئوریک، این پارادایم قراردادی جدید، توزیع متوازنی از ریسک میان شرکت‌های خارجی و شرکای ایرانی فراهم می‌آورد. شاید چیزی که برای ایرانی‌ها از اهمیت بالاتری از خارجی‌ها برخوردار باشد، متخصصانی هستند که می‌توانند پس از سه دهه مجددا به این کشور بازگردند.