خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
میزان حوادث ناشی از کار
براساس آمارهای منتشر شده، سالانه حدود ۲۰ هزار حادثه ناشی از کار اتفاق می‌افتد که از این تعداد نزدیک به ۱۵ هزار حادثه در بخش ساختمانی است. پس از آن، بیشترین میزان مرگ و میر در محیط کار به کارگران معادن و کارگران صنایع اختصاص دارد. پزشکی قانونی این آمار را ۱۸۹۱ نفر، وزارت کار ۱۱۵۰ نفر و سازمان تامین اجتماعی آن را ۱۲۰ نفر در سال گذشته اعلام کرده‌اند.
۹۰درصد قربانیان این حوادث زیرپوشش سازمان تامین اجتماعی نیستند و وزارت کار نیز آمار کارگرانی را اعلام می‌کند که در پیوند با وزارت کار بیمه هستند، مانند بیمه حوادث و غیره. با توجه به این آمار، به طور متوسط حدود ۱۰ درصد کارگران فوت می‌کنند که این یعنی در هروز ۵ نفر. این حوادث بیشتر در فصل تابستان و صبح‌ها، نخستین سال اشتغال، در میان افراد متاهل و زنان، کودکان و مهاجران آسیب‌پذیرتر اتفاق می‌افتد. گروه سنی ۲۰ تا ۲۳ سال بیشتر از سایر گروه‌های سنی در معرض حادثه قرار دارند. ایمن نبودن محیط کار، فقدان آموزش‌های لازم به کارگران و نبود تجهیزات و امکانات پیشرفته و بی‌توجهی کارفرمایان به قانون کار باعث شده این آمار در کشور ما بالاتر از استانداردهای بین‌المللی باشد. موضوعی که همواره بازرسان کار در بازدیدهای خود از مراکز صنعتی و تولیدی بر آن تاکید دارند و معتقدند آموزش، فرهنگ‌سازی و ارتقای فرهنگ ایمنی در این حوزه باید جدی گرفته شود تا آمار مرگ و میر ناشی از حوادث کار کاهش یابد. سازمان تامین اجتماعی بی‌احتیاطی را علت نیمی از حوادث کار می‌داند، بریدگی، شکستگی، سقوط، قطع دست و انگشت دست شایع‌ترین آسیب‌های محیط‌های کار در ایران است. یکی از علت‌های حوادث کاری، دستمزدهای پایین است؛ زیرا کارگران مجبورند اضافه کاری کنند یا دو شغله و سه شغله کار کنند. بنابراین کارگری که مجبور است بجای ۸ ساعت بین ۱۵ تا ۱۸ ساعت در روز کار کند، آسیب‌پذیری بیشتری در کار با دستگاه‌ها پیدا می‌کند، چون تمرکز کمتری در کار دارد. افزون بر آن کارگری که احساس امنیت شغلی ندارد و از معاش فردای خود مطمئن نیست، بیشتر در معرض حوادث کاری قرار دارد. از دیگر عوامل حوادث کار، نبود حداقل آموزش به کارگران و نبود امکانات ایمنی و بهداشتی است که برخی ۵۲ درصد از حوادث را ناشی از نبود نظارت در محیط کار می‌دانند. به هر روی ایجاد محیط ایمن کار از وظایف اصلی مدیریت در هر سازمان است. در چنین محیطی است که می‌توان انتظار داشت کارکنان در راستای تولید بهره‌ور تلاش کنند. چنانچه عوامل زیان‌آور(فیزیکی، شیمیایی، مکانیکی، روانی) در محیط کار در کنار مواردی چون خطر آتش‌سوزی، انفجار و… به درستی شناسایی نشوند و راهکارهایی برای مقابله با آنها لحاظ نشود، می‌توانند منشاء حوادث جبران‌ناپذیری شوند، از این رو تلاش در راستای حذف و کاهش خطرات به یکی از اولویت‌های سازمان‌های امروزی تبدیل شده است. اما با وجود تلاش‌های فراوانی که در این راستا انجام شده و می‌شود، هیچگاه خطر به‌طور کامل حذف نمی‌شود و احتمال بروز حادثه همواره وجود دارد.
