از سویی سبد خرید ایران از ایرباس فرانسوی حاکی از آن است که تقریبا نیمی از ایرباسها مربوط به خانواده هواپیمای A320 است که برای پروازهای داخلی و منطقهای مورد استفاده قرار میگیرد که البته ارزان قیمت است. حال آنکه هواپیماهای خریداری شده از بوئینگ پهن پیکر بوده و قیمت آنها نیز گران است. به همین دلیل قرارداد بوئینگ بهرغم اینکه تعداد هواپیمای کمتری را در خود جای داده است، دارای ارزشی بالاتر از قرارداد ایرباس است. بوئینگ قراردادی به ارزش ۱۶ میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلار برای تحویل ۸۰ فروند هواپیما را با ایران ایر امضا کرد و ایرباس(با احتساب تخفیفهای وعده داده شده) قراردادی به ارزش ۱۰ میلیارد دلار را برای ۱۰۰ فروند هواپیما به این شرکت ایرانی منعقد کرده است. بنابراین سبد خرید ایران از این دو شرکت هواپیماساز، با یکدیگر تفاوت دارد. البته علاوه بر دو قرارداد ایرباس و بوئینگ، مسوولان ذیربط از نهایی شدن قرارداد دیگری با ATR ایتالیایی در روزهای آینده خبر میدهند. اما این قرارداد از زاویه دیگری نیز قابل بررسی است. از این دو قرارداد و رفع محدودیت آمریکایی، چه مزیتهایی عاید ایران میشود؟ ناوگان هوایی ایران، ناوگانی فرسوده است که بارها از سوی مقامات ذیربط عنوان شده که برای نوسازی این ناوگان، به حدود ۵۰۰ فروند هواپیما نیاز است. فرسودگی این ناوگان هزینههای زیادی را برای حملونقل به کشور تحمیل کرده است.
به همین دلیل نوسازی ناوگان هوایی ایران با امضای دو قرارداد برای خرید ۱۸۰ فروند هواپیمای نو در۱۰ روز گذشته از دو غول هواپیماسازی دنیا کلید خورده است. از سوی دیگر اگر ایران بخواهد دیپلماسی سیاسی و اقتصادی خود را ادامه دهد و در مسیر دستیابی به اهداف سند چشمانداز ۱۴۰۴ به تبدیل شدن به قدرت اول منطقه گام بردارد، نوسازی ناوگان هوایی نیز میتواند به کمک ایران بیاید. ورود ۱۸۰ فروند هواپیمای نو به ناوگان هوایی کشور، میتواند ایران را بههاب منطقه تبدیل کند. علاوه بر آنچه گفته شد، در دوره تحریمها، ایران نه تنها دارای ناوگان هوایی فرسودهای بود، بلکه ورود موقت هواپیماهای آمریکایی و حتی هواپیماهایی که ۱۰درصد از قطعات آنها آمریکایی است به ایران در صورتی مجاز بود که به کد پروازی مشترک منجر نشود. حال آنکه در بیانیه جدید ضمن حفظ ورود موقت این محدودیت نیز برداشته شده است. برخی از این شرایط که در بیانیه اخیر اوفک آمده است عبارتند از؛ «روی هواپیماها رنگ، نماد یا لوگوی هیچ یک از شرکتهای هواپیمایی ایران درج نخواهد شد» و «هواپیماها در هر توقف موقت نباید بیش از ۷۲ ساعت در ایران توقف داشته باشند.»
با رفع این محدودیت از سوی آمریکا، به نظر میرسد قدرت ایرلاینهای ایرانی نیز افزایش خواهد یافت. همچنین انعقاد این قراردادها نه تنها برای نوسازی ناوگان هوایی ایران اتفاقی مهم است بلکه برای فروشندگان هواپیما به ایران نیز منافعی را از جمله خروج از رکود این شرکتها، به دنبال خواهد داشت. بنابراین در این شرایط، میتوان این قراردادها را دستاندازی برای بازگشت تحریمها دانست.