هرچند همین افزایش تولید نفت و رشد اقتصاد کشور بر پایه آن را با توجه به شرایط بحرانی اقتصاد کشور در سالهای ۹۲ و ۹۳ باید به فال نیک گرفت ولی نباید از یاد برد که با ورود نفت به مدار تولید پیشین خود، کشور در بهترین حالت به شرایط خود در سالهای قبل از تحریمها بازخواهد گشت و مشکلات پایهیی و ساختاری همچنان لاینحل باقی خواهد ماند.
لذا بهبود فضای کسب و کار داخلی و استفاده از فرصت به دست آمده جهت سرمایهگذاری مستقیم خارجی در کشور به عنوان یکی از بهترین گزینههای پیش روی اقتصاد کشور و همچنین تدوین استراتژی توسعه صنعتی مبتنی بر یک رویکرد مدون و بدون ذوب شدن در تئوریهای متداول علم توسعه جهت بازاریزه کردن اقتصاد کشور، از مهمترین اقداماتی است که از یک دولت مدعی بهبود شرایط و جایگاه اقتصادی کشور و مردمان آن انتظار میرود.
از دولتی چون دولت تدبیر و امید که تیم اقتصادی موجود در بدنه آن یکی از حرفهایترین و البته پرادعاترین تیمهای اقتصادی کشور بشمار میرودکه البته سابقه طولانی نیز در دفاع از بازار آزاد و تئوریهای موسوم به اجماع واشنگتن داشته و دارند، انتظارات بهمراتب بیشتر از وضعیت کنونی و برای پیشبرد برنامهها میشود.
نباید از یاد برد که یکی از مهمترین انتظارات ما از برجام، ورود سرمایهگذار خارجی به حوزه تولید در کشورمان است که البته تاکنون هر اقدامی در زمینه سرمایهگذاری خارجی در کشور انجام شده یا در قالب پیمانکاری در حوزههای نفت و گاز بوده یا فروش قطعات به خودروسازان داخلی. اما انتظارمردم از ورود سرمایهگذاران خارجی و انعقاد قرارداد در حوزههای صنایع بالادستی به هیچوجه اینچنین نیست.
بلکه انتظار میرود فضایی در کشور حاکم شود که سرمایهگذار خارجی حاضر به سرمایهگذاری مستقیم در زمینه تولید محصولات داخلی و هدفگذاری این محصولات جهت صادرات به سایر کشورها شود.
این انتظاری است که در صورت تحقق میتواند زمینهساز تحولاتی اساسی در کشور باشد. اما نباید از یاد برد که آن فضایی که قرار است برای سرمایهگذار خارجی جهت سرمایهگذاری مستقیم در کشور فراهم شود، فضایی چند بعدیست که شامل مسائل حقوقی وقانونی، مسائل اقتصادی، مسائل فرهنگی و مسائل سیاسی میشود که در هر حوزه وضعیت کنونی کشور در حال حاضر چندان وضعیت مناسبی نیست و تحول در فضای کسب و کار داخل کشور نیازمند عزمی به مراتب جدی از جانب نه تنها دولت بلکه سایر قوا و همینطور مردم عزیزمان است و در یک کلمه پیش نیاز آن ایجاد نوعی اجماع داخلی به شکل نوعی هماهنگی وعزم اجتماعی است.