: سیاستگذاری آینده اقتصاد انرژی چین براساس کاهش تقاضای نفتخام و افزایش استفاده از گاز به منظور تامین امنیت انرژی است. بیتردید قراردادهای گازی این کشور بهویژه واردات (الانجی) در تحقق این چشمانداز بوده و موجب شده از سال ۲۰۱۱ میلادی به بعد حدود ۱۲قرارداد بین چین و کشورهای مالزی، اندونزی، گینه نو، استرالیا، قطر و یمن به امضا برسد.
گرچه هنوز هم زغالسنگ در این کشور نقش موثری در تامین انرژی دارد اما برنامهریزیهای انجامشده در این کشور نشان میدهد در آیندهای نزدیک، نیروگاههای تولید برق آن گازی خواهد بود، در نتیجه به نظر میرسد افزایش دامنه ساخت پایانههای گازی آن در تحقق این چشمانداز است. همچنین پیشبینی میشود این پایانهها درنهایت تا ۲۰۲۵میلادی به بهرهبرداری برسند. برای این منظور و سهولت دسترسی به گاز این پایانهها بیشتر در شرق کشور و در نزدیکی واحدهای صنعتی که مصرفکنندگان بزرگ انرژی در آن مناطق قرار دارند، واقع شدهاند.
از سیاستهای دیگری که نشان میدهد چین در راستای تامین امنیت انرژی گام برمیدارد این است که نخست این کشور اعلام کرده هیچ برنامهای برای صادرات مجدد (الانجی) ندارد. همچنین مذاکرات شرکت گازپروم روسیه و چینیها برای ساخت خط لوله صادرات گاز در ۱۰سال گذشته نشان از تغییر رویکرد گازی چینیها در صادرات گاز دارد چراکه چینیها قصد دارند با ساخت پایانههای (الانجی) و خط لوله، واردات گاز از ترکمنستان و میانمار با متنوع و رقابتی کردن سبد انرژی، امنیت عرضه انرژی مورد نیاز خود را تامین کنند. در حال حاضر تولید داخلی چین مهمترین تامینکننده گاز مصرفی آن محسوب میشود. با این حال میزان واردات گاز این کشور از ترکمنستان، ازبکستان و میانمار با خط لوله حدود ۵۵میلیون تن است. آمار نشان میدهد واردات (الانجی) چین از سال ۲۰۰۶میلادی آغاز شده که پیشبینی میشود با توسعه سهم تولید داخلی در تقاضای گاز این کشور در سال ۲۰۲۰میلادی به حدود ۵۰درصد کاهش یابد.