حال در بستر بیماری افتادهام. رمقی نمانده. پزشکان صریحا مرا از اشتغالات سنگین و تنشزا تا پایان عمر نهی میکنند. میدانم در بحبوحه کارزار سخت شما زنان ومردان کارآفرین ایرانی، برای نجات اقتصاد ملی نمیتوان پذیرفت سخنگوی بخش خصوصی، ناقص و نیمه کاره درخدمتتان باشد. علیهذا امروز اقتضای خدمت به شما، استعفا از ریاست اتاق ایران است . این استعفا قطعی ازسروظیفهشناسی و امانتداری و متکی برعقل و تدبیراست.در کمال فروتنی ازتک تک شماعزیزان سپاسگزاری واز تقصیر و قصور خود عذر خواهم. از شما می خواهم این خدمتگزارکوچک راعفو و از دعا فراموش نکنید.
فرصت خدمت به این سرزمین جاودانه و این مردم خوب برای هرکس بهاری زودگذراست. فرصتهایتان راغنیمت شمرید و قدر بدانید.
فردا بی شک از آن ایران است.