ساعت ۷:۴۵ روز جمعه دو قطار مسافری سمنان – مشهد متعلق به شرکت ریل ترابر سبا و تبریز – مشهد متعلق به شرکت حملونقل ریلی رجا در ایستگاه هفتخوان در ناحیه راهآهن شمال شرق کشور بین دامغان و سمنان با یکدیگر برخورد میکنند و متاسفانه این حادثه منجر به کشته و زخمی شدن تعداد زیادی از مسافران میشود.
این سانحه نهتنها در رسانههای داخلی، بلکه در رسانههای خارجی نیز بازتابهایی داشته است، تا جایی که شبکه الجزیره با تیتر «مشکلات حوزه جادهای و ریلی ایران بسیار زیاد است» و همچنین خبرگزاری رویترز با سرتیتر «فرسودگی ناوگان ریلی عامل بروز تصادفات قطار» به این موضوع میپردازد که یکی از مشکلات اساسی شبکه ریلی ایران، قدیمی بودن آن و فرسودگی خطوط و تکنولوژی ریلی این کشور است.
زمانی که از ضرورت وجود یک سیستم ایمنی جامع، فعال، مانع، بهروز، با استانداردهای معتبر جهانی ایمنی و در حدواندازه استانداردهای جهانی سیستمهای سیگنالینگ سخن بهمیان میآید، شاید اولین و ابتداییترین پرسشی که به ذهن میرسد، این باشد که پس زیرمجموعه خط و ابنیه چه؟ پس جریه راهآهن چه؟ پس سیستم گسترده بهرهبرداری ریلی چه؟ البته اصلا چنین سوالی غلط است، زیرا تاکید بر زیرساخت ایمنی مجهز به تکنولوژیهای امن سیگنالینگ نه تنها منافاتی با توجه به سایر زیربخشهای سیستم ریلی ندارد بلکه بهنحوی لازم و ملزوم یکدیگر هستند، کما اینکه تا خطی در بین نباشد، تا دیزلی روی آن خط نباشد و تا واگنهایی در حرکت بر آن خط نباشند، مساله ایمنی علائمی مطرح نخواهد شد. در این زمینه با احمد خشنودی، کارشناس ارتباطات و سیگنالینگ راهآهن به گفتوگو نشستهایم.