خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو ضمن اشاره به اینکه از دانش جهانی عقب هستیم، می گوید، هنوز در حوزه مهارت آموزی مشکل داریم و برای تولید باید به زنجیره تولید در جهان متصل شویم.
رضا تازیکی در گفت و گو با خبرنگار اقتصادی ایرنا، درباره تولید کفش در کشور افزود: از آنجا که فناوری بالا (های تک) نداریم و به طور عام نیروی کار با دست به جای ماشین کار می کند، نمی توانیم تولید انبوه داشته باشیم.
وی معتقد است، صنعت کفش در ایران صنعتی کاربر است و باید روی توسعه فناوری که تولید را افزایش دهد، کار کنیم.
تازیکی درباره موضوع طراحی و برندینگ (نشان تجاری) گفت: سال گذشته نماینده ای از یکی از برندهای معروف جهانی به ایران آمد و معتقد بود کیفیت کفش در ایران بالا و قابل رقابت است اما از بی رونقی این صنعت در کشور تعجب کرده بود. وی نداشتن تولید انبوه را مشکل عمده این صنعت کشورمان ارزیابی کرد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو در ادامه گفت: نماینده برند گفته بود در صورتی که شما ماهانه یک هزار جفت کفش تولید کنید می توانیم شما را به برندهای مهم جهانی تولید کفش، وصل کنیم.
تازیکی افزود: ما ظرفیت گسترش این حجم از تولید را نداریم . ممکن است چهار تا پنج تولیدی بتواند چنین تولیدی داشته باشند، اما اکثریت تولیدکنندگان ایران با ظرفیت محدودی تولید می کنند.
فعال بخش خصوصی می گوید، صنعت کفش ایران تنوع بالایی دارد اما بین کشورهای مختلف تولید کننده، هندوستان تولید انبوه دارد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو با اشاره به یک واحد تولیدکننده کفش در کشور هند، گفت: این واحد ۳۶ هزار کارگر و کارمند دارد و دو برند مهم تولید می کند که همگی صادر می شود. تولید آنها به شکل انبوه است.
تازیکی معتقد است، دو کشور ایران و ترکیه شبیه یکدیگر هستند به طوری که تنوع بالایی دارند اما تولید انبوه ندارند.
وی دلایل نبود تولید انبوه در صنعت کفش کشور را نبود مهارت در استفاده از فناوری های نوین اعلام کرد و گفت: ۹۰ درصد کارکشی برای دوخت کفش در ایران با دست انجام می شود. در حالی که با استفاده از فناوری در یک شیفت کاری می توان ۵۰۰ جفت کفش را کارکشی کرد. کارکشی به شکل دستی حداقل ۱۲ و حداکثر ۵۰ جفت را می تواند انجام داد.
کارکشی عبارت از کشیدن پس لایی و کفی روی قالب کفش و ثابت کردن آن توسط میخ و چسب است.
تازیکی همچنین گفت: برای پاشنه زنی هم اکنون با چکش این کار انجام می شود در صورتی که می توان با استفاده از فناوری های نوین این کار را با حجم بالا انجام داد.
وی می گوید، با گفت و گوهایی که با برخی از تولیدکنندگان کفش شده است آنها معتقدند اگر هم این فناوری را بخریم کسی نمی تواند با آنها کار کند.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو با اشاره به تجارب کشور ترکیه در تولید کفش گفت: در استانبول مدرسه کفش فعال است و دانش آموزان علاقمند به یادگیری این حرفه، از ۱۴سالگی می توانند به این مدرسه وارد شوند و تا مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد در این حوزه تخصص پیدا کنند.
وی نسبت به این که سازمان آموزش فنی وحرفه ای حرفه کفش دوزی را آموزش نمی دهد، ابراز تاسف کرد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو گفت: حتی اگر فناوری را به کشور وارد کنیم نیروی متخصص برای کار با این فناوری تربیت نشده است. کارگاه های موجود کوچک هستند و توان تولید انبوه ندارند.
وی معتقد است، صنعت کفش در ایران صنعتی کاربر است و باید روی توسعه فناوری که تولید را افزایش دهد، کار کنیم.
تازیکی درباره موضوع طراحی و برندینگ (نشان تجاری) گفت: سال گذشته نماینده ای از یکی از برندهای معروف جهانی به ایران آمد و معتقد بود کیفیت کفش در ایران بالا و قابل رقابت است اما از بی رونقی این صنعت در کشور تعجب کرده بود. وی نداشتن تولید انبوه را مشکل عمده این صنعت کشورمان ارزیابی کرد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو در ادامه گفت: نماینده برند گفته بود در صورتی که شما ماهانه یک هزار جفت کفش تولید کنید می توانیم شما را به برندهای مهم جهانی تولید کفش، وصل کنیم.
تازیکی افزود: ما ظرفیت گسترش این حجم از تولید را نداریم . ممکن است چهار تا پنج تولیدی بتواند چنین تولیدی داشته باشند، اما اکثریت تولیدکنندگان ایران با ظرفیت محدودی تولید می کنند.
فعال بخش خصوصی می گوید، صنعت کفش ایران تنوع بالایی دارد اما بین کشورهای مختلف تولید کننده، هندوستان تولید انبوه دارد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو با اشاره به یک واحد تولیدکننده کفش در کشور هند، گفت: این واحد ۳۶ هزار کارگر و کارمند دارد و دو برند مهم تولید می کند که همگی صادر می شود. تولید آنها به شکل انبوه است.
تازیکی معتقد است، دو کشور ایران و ترکیه شبیه یکدیگر هستند به طوری که تنوع بالایی دارند اما تولید انبوه ندارند.
وی دلایل نبود تولید انبوه در صنعت کفش کشور را نبود مهارت در استفاده از فناوری های نوین اعلام کرد و گفت: ۹۰ درصد کارکشی برای دوخت کفش در ایران با دست انجام می شود. در حالی که با استفاده از فناوری در یک شیفت کاری می توان ۵۰۰ جفت کفش را کارکشی کرد. کارکشی به شکل دستی حداقل ۱۲ و حداکثر ۵۰ جفت را می تواند انجام داد.
کارکشی عبارت از کشیدن پس لایی و کفی روی قالب کفش و ثابت کردن آن توسط میخ و چسب است.
تازیکی همچنین گفت: برای پاشنه زنی هم اکنون با چکش این کار انجام می شود در صورتی که می توان با استفاده از فناوری های نوین این کار را با حجم بالا انجام داد.
وی می گوید، با گفت و گوهایی که با برخی از تولیدکنندگان کفش شده است آنها معتقدند اگر هم این فناوری را بخریم کسی نمی تواند با آنها کار کند.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو با اشاره به تجارب کشور ترکیه در تولید کفش گفت: در استانبول مدرسه کفش فعال است و دانش آموزان علاقمند به یادگیری این حرفه، از ۱۴سالگی می توانند به این مدرسه وارد شوند و تا مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد در این حوزه تخصص پیدا کنند.
وی نسبت به این که سازمان آموزش فنی وحرفه ای حرفه کفش دوزی را آموزش نمی دهد، ابراز تاسف کرد.
مدیر اجرایی طرح ملی تکاپو گفت: حتی اگر فناوری را به کشور وارد کنیم نیروی متخصص برای کار با این فناوری تربیت نشده است. کارگاه های موجود کوچک هستند و توان تولید انبوه ندارند.