مسائل مهم در تجارت کشورهای خارجی با ایران
ابتدا اینکه فرد یا کشوری که میخواهد در بخش تجارت خارجی با ایران وارد همکاری شود باید در ارتباط با راهاندازی واحد تحقیق و توسعه یا حمایت از راهاندازی واحد تحقیق و توسعه با شرکای ایرانی اقدام کند و این مساله به شرکتهای ایرانی نیز که نماینده واردکننده دارند اعلام شده است.
مورد دیگری که باید به آن اشاره کرد این است که طرف خارجی امکاناتی را که در بخش صادرات دارد با شرکای ایرانی به منظور فعالیت مشترک مورد استفاده قرار دهد و در بازارهای جهانی به ویژه بازارهای منطقه حضور داشته باشد. به طور مثال فرض کنید که یک برند معروف لاستیک در کشور مورد استفاده قرار میگیرد؛ بنابراین باید این کالا در کشور به صورت مشترک تولید و پس از آن به بازارهای منطقه به ویژه کشورهای همسایه صادر شود.
مساله دیگری که باید به آن توجه داشت این است که عمر ساخت در داخل افزایش یابد، یعنی اگر کالایی در ایران مونتاژ میشود که عمر ساخت آن بالای ۵۰ درصد است این رقم باید ۷۰ تا ۸۰ برسد و شرکت مربوطه از این قطعات در زنجیره توزیع خود در بازارهای جهانی استفاده کند و بهطور معمول اگر قطعهای ساخته میشود که از استانداردهای لازم برخوردار است باید در زنجیره فروش مورد استفاده قرار گیرد.
واکاوی کم بودن میزان سرمایهگذاری مشترک خارجیها با ایران
در کنار مسائلی که عنوان شد باید به دغدغههای واردکنندگان کشورهای خارجی به ایران نیز گوش دهیم و این سوال را مطرح کنیم که چرا در مشارکت و سرمایهگذاری این شرکتها با ایرانیها به صورت جدی گامی برداشته نمیشود؟ باید در ابتدا ببنیم که دلایل این افراد و شرکتها چیست و در راستای رفع موانع گام برداریم.
آنها معتقدند که تولید محصول در ایران گران تمام میشود بعضی از کشورها به آنها زمین میدهند و بعضا این زمینها را به صورت رایگان به آنها واگذار میکنند، اما آنها معتقدند چرا در ایران چنین اتفاقی در مورد آنها شکل نمیگیرد.
آنها بیان میکنند که در برخی کشورهای میتوانند خطر مونتاژ را کنار یکدیگر قرار دهند و به این ترتیب هزینه لجستیک را پایین بیاورند. آنها عنوان میکنند که چنین شرایطی در ایران فراهم نیست و قطعهسازان و مونتاژکنندگان فاصله زیادی با یکدیگر دارند که این مساله موجب میشود هزینه لجستیک بالا برود، بنابراین نیازمند جراحی در این زمینه هستیم و باید قطعهسازان و مونتاژکنندگان را در کنار یکدیگر قرار دهیم تا رضایت واردکنندگان به ایران را جلب کنیم.
سومین موردی که واردکنندگان خارجی به ایران عنوان میکنند این است که نظام مالیاتی در ایران تشویقکننده بخش تولید نیست. آنها در کشورهای دیگر مواد اولیه وارداتی را با تعرفه پایین محاسبه میکنند، اما در کشور ما چنین شرایطی وجود ندارد و تعرفهها همچنان بالاست.
چهارمین مساله این است که وقتی میخواهند از ایران به دیگر کشورها صادرات انجام دهند به دلیل نبود موافقتنامه تجارت آزاد سود بازرگانی بالایی اتخاذ میشود و اگر آنها بخواهند در کشور ما تولید داشته باشند و صادرات را مدنظر قرار دهند، مشمول این سود بازرگانی بالا خواهند شد، در صورتی که اگر در اندونزی این کار را انجام دهند مشمول سود بازرگانی پایین میشود.