نیویورک تایمز: فرش ایران از پیچیده ترین و پرکاربردترین صنایع دستی جهان است

آنچه در دامن دشت های سبز بی پایان استان فارس واقع در منطقه مرکزی ایران بافته می شود یعنی فرش دستباف عشایری ایران، مادر همه فرش هاست و در زمره بهترین فرش های جهان قرار دارد.
روند بافت این فرش بی مانند با چریدن نزدیک یک میلیون و ۶۰۰ هزار گوسفند قبایل قشقایی و بختیاری آغاز می شود که پشم محکم و تار بلندی دارند و مناسب ترین نخ برای بافت فرش است.
زنانی که در کار تولید این نخ هستند، پشم را با انگشتان خود تاب می دهند و به نخ تبدیل می کنند. سپس رشته های نخ تولید شده با استفاده از عناصری مانند پوست انار برای رنگ قرمز تند یا برگ انگور برای فام سبز، رنگ می شود.
رشته های نخ پس از روزها جوشیدن روی آتشی که از سوختن چوب برپا شده است، با باد خنکی خشک می شود که بعدازظهرها از سوی شمال می وزد.
پس از این مرحله بافتن آغاز می شود. بافندگان که بیشتر آنان زن هستند، با صرف چند ماه تا یک سال، روی دار قالی خم می شوند، هزاران رشته نخ را می کشند و گره می زنند.
وقتی بافت فرش به پایان رسید، آن را می بْرند، می شویند و در فضای باز با نور خورشید خشک می کنند.
«حمید ذوالانوری» یکی از بزرگ ترین بازرگانان فرش ایران، کارگاهی با ۱۶ دیگ بزرگ در مکانی خنک ساخته است که در آنجا، مردان در یک روز بهاری با لباس های کار آبی با چوبدستی های بزرگ مشغول هم زدن نخ های رنگی داخل دیگ های جوشان هستند.
وقتی آب رنگی داخل دیگ ها قل قل می کند، شبیه آتشفشان به نظر می رسد. هوا بوی گوسفند می دهد.
اتاقی انباشته از برگ گیاهان مختلف است؛ اوکالیپتوس، نیلوفر، کلم بنفش، زردچوبه، پوسته بلوط و زاج سفید که هریک سازنده رنگ های مشخص است.
ذوالانوری می گوید: فرش های این منطقه به طور کامل ارگانیک است و هیچ ماشینی نیز در تولید آن دخالت ندارد.
فرش ایرانی منظره ای به جاودانگی زنانی است که پشت دار قالی می نشینند و فرش می بافند، پروسه ای که می تواند یک سال طول بکشد.
ذوالانوری می گوید: بافت فرش با دست، کاری بسیار زمانبر اما عاشقانه است.