نشستن غبار سالیان بر خاطرات رشادت ها در دفاع از مام میهن، این شبهه را برای برخی ایجاد کرد که آیا در این دوران هم نشانی از ایثار می توان یافت؟ و بی شک جان فشانی آتش نشانان خود پاسخی آشکار بر این پرسش بود. این حادثه با وجود تمام تلخی ها این واقعیت را نمودار ساخت که مردم ما در هر لباس و جایگاهی دارای حس مسوولیت پذیری و سپاسداری اند.
از رشادت و ایثار آتش نشانان تا تاثر و همدردی و تلاش ملت برای قدرشناسی از قهرمانان این فاجعه عیان ساخت که سرمایه اجتماعی به رغم تحولات نو به نو یا آسیب های گوناگون مدنی همچنان از فرهنگ ایرانی اسلامی تاثر می پذیرد و در برهه هایی اینچنین بارقه های امیدوارکننده اش را نمایان می سازد.
به رغم فضای غمبار این روزهای جامعه این امید بارور گشته که ما هم می توانیم برای مردم و میهنمان یک آتش نشان باشیم. به طور قطع در هر برهه ای و در برابر هر تهدیدی برای جان و مال و ناموس هموطنان، هر کدام از ما در مقام یک آتش نشان می توانیم تصویری از ایثار را بر ذهن تاریخ به ثبت برسانیم.
تداوم این تعهد ملی و حس مسوولیت همگانی هم در گرو این است که نه در تب و تاب لحظه های اینچنین که همواره یادآورِ جانفشانی این فرزندان غیور وطن باشیم. در این میان، وظیفه مسوولان هم پاسداری از این همدلی است تا نگذارند این شور و برانگیختگی به سردی گراید و به شایسته ترین نحو این مشارکت جویی و تکاپوی عاطفی و حساسیت های ملی را پاسخ دهند.
کوتاه سخن آنکه امروز نمادهایی از زنده بودن روحیه ایثار همچون بیرق هایی سرخ بر فراز دست های مردم قدرشناس ایران به اهتزاز درمی آید و مردم جوانمردانی را بدرقه و سلام می گویند که برآمده از بطن آنان و نشانه پابرجایی انسانیت، شهامت و از خودگذشتگی در این ملتند.