خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
وضعیت موجود
با این حجم از دارایی در دو کشور و امکاناتی که برای همکاری متقابل وجود دارد، چشم‌انداز مطلوبی پیش‌بینی می‌شود، اما آنچه همواره از این همسایه شرقی به چشم خورده بی‌ثباتی سیاسی اقتصادی است، در شرایطی که در ایران هم اقتصاد قدرتمندی حکمفرما نیست. با این شرایط تا چه اندازه می‌توان روی افغانستان به عنوان یک شریک تجاری حساب باز کرد؟
میرصالح میرمحمدی عضو هیات علمی دانشکده معدن دانشگاه تهران در این باره به صمت توضیح داد: افغانستان هم از نظر وجود فلزات پایه و هم از نظر وجود سنگ‌های قیمتی غنی است و مهم‌تر از همه، این کشور دارای ذخایر غنی لیتیوم است که با رشد فناوری‌های نو بیشتر به این ماده احساس نیاز می‌شود، اما همین فضای ناامن، امکان سرمایه‌گذاری را برای هرگونه سرمایه‌گذاری سخت
می‌کند. وی افزود: بیش از این، بلوک شرق و پس از آن هم ایالات‌متحده امریکا تصمیم به سرمایه‌گذاری در افغانستان داشته‌اند که تاکنون در این زمینه موفقیتی حاصل نکرده‌اند و تنها سرمایه‌گذاری خارجی در معادن افغانستان که منجر به انعقاد قرارداد با چینی‌ها شد به معدن مس عینک برمی‌گردد که آن نیز تاکنون به سرانجامی نرسیده است. میرمحمدی ادامه داد: بنابراین در کوتاه‌مدت نمی‌توان بر سرمایه‌گذاری مستقیم در افغانستان امیدوار بود، هر چند این کشور به دلیل همسایگی و قرابت نژادی، زبانی و فرهنگی با ایران گزینه مناسبی برای کار مشترک محسوب می‌شود. علاوه‌بر آن ایران و افغانستان معادن مشترک آهن و مس دارند و منابع معدنی در افغانستان است که در ایران وجود ندارد و همکاری مشترک برای استخراج آنها می‌تواند برای هر دو کشور سودآور باشد، اما برای سرمایه‌گذاری نیاز به امنیت سرمایه است، چیزی که در افغانستان امروز وجود ندارد. وی در نهایت نتیجه گرفت: اما می‌توان همکاری با افغانستان در عرصه‌های معدنی را با ارائه خدمات آموزشی در این زمینه ادامه داد؛ کاری که اکنون کشورهای توسعه‌یافته انجام می‌دهند و از این راه ارتباط خود را با این کشور حفظ می‌کنند.