جنبش غیرمتعهدها پس از گذشت دوره چهارساله ریاست ایران، با بهره جویی از تجربه های به دست آمده خواهد کوشید اهدافی چون استقرار صلح و امنیت در جهان را از راه مقابله با تهدیدهای افراطی گری و گسترش خشونت، با اراده ای استوارتر دنبال کند.
در همین پیوند، روحانی در گفت وگو با رییس جمهوری ونزوئلا به عنوان میزبان و رییس تازه اجلاس غیرمتعهدها با اشاره به تحولات مهم منطقه ای و بین المللی، تصریح کرد: جنبش عدم تعهد می تواند نقش آفرینی بزرگ در جهان امروز باشد و اعضا باید با وحدت و همکاری متقابل، منافع جمعی خود را به پیش ببرند.
روحانی در دیدار شامگاه گذشته با «نیکلاس مادورو» همچنین بیان داشت که تهران آماده است تجربیات چهارساله ریاست خود بر این جنبش را در اختیار ونزوئلا قرار دهد.
آغاز هفدهمین اجلاس سران کشورهای عضو جنبش غیرمتعهدها در جزیره «مارگاریتا» ونزوئلا، «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه را نیز بر آن داشت تا سه شنبه بیست وسوم شهریورماه در صدر هیات کارشناسی، عازم آن کشور شود؛ اجلاسی که از ۲۳ شهریور شروع شد و تا بیست وهشتم این ماه ادامه خواهد یافت.
پس از نشست وزیران امور خارجه ۱۲۰ کشور عضو به ریاست ظریف، امروز و فردا (۲۷ و ۲۸ شهریور) اجلاس سران برگزار می شود؛ نشستی که در آن روحانی در آستانه واگذاری ریاست غیرمتعهدها به مادورو گزارشی از عملکرد چهارساله ایران را ارایه خواهد داد.
** از پیدایش جنبش تا دوره ریاست ایران بر آن
در سال ۱۹۶۱ میلادی یعنی در اوج جنگ سرد و تقابل ۲ بلوک سوسیالیستی شرق و سرمایه داری غرب، رهبران کشورهای جهان سوم برای تشکیل مجمعی مستقل با هدف رهایی از وابستگی به اردوگاه های غرب و شرق و راه اندازی موج سوم بین المللی به اراده ای مشترک رسیدند. در این میان، نام برخی همچون «جواهر لعل نهرو»، «جمال عبدالناصر» و «احمد سوکارنو» رهبران وقت کشورهای هند، مصر و اندونزی برجسته بود؛ رهبرانی که در سال ۱۹۵۵ در کنفرانس «باندونگ» اندونزی طرح تشکیل جنبش غیرمتعهدها را مطرح کردند. این اندیشه ۶ سال بعد در سال ۱۹۶۱ در «بلگراد» جامه عمل پوشید و جنبش غیرمتعهدها موجودیت یافت.
جمهوری اسلامی ایران که در آن زمان به دلیل عضویت در «سازمان پیمان مرکزی» (سنتو) از عضویت در جنبش غیرمتعهدها برکنار مانده بود، سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۷) پس از پیروزی انقلاب اسلامی به عضویت این جنبش در آمد. کمتر از ۳۴ سال بعد، با انتقال ریاست جنبش از مصر به ایران در شهریورماه ۱۳۹۱، برای نخستین بار ایران توانست بر کرسی هدایت جنبش تکیه زند.