دکتر هوارد کارتر در مجلهی آمریکایی فیزیولوژی (American Journal of Physiology) میگوید: «ما دریافتهایم زمانی که فرد تا سطح قلب خود در آب غوطهور است، جریان خون در مغز او سریعتر از زمانی است که بر روی زمین قرار دارد. این یافتهها زمینه را برای انجام بررسیهای بیشتر در مورد تاثیرات شنا بر سلامت عروق مغزی، مهیا میکند.»
وقتی شرکتکنندگان در آب غوطهور بودند، جریان خون در شریان مغزی میانی آنها به میزان ۱۴ درصد افزایش یافت، در حالی که جریان خون در شریان مغزی خلفی آنها نیز ۹ درصد افزایش داشت.
به گفتهی کارتر: « در انواع مختلف فعالیتهای آبی، مانند ایروبیک در آب و شنا نیز، مانند ورزشهای زمینی، اثرات وارد شده بر عملکرد قلب و جریان خون در مغز، تفاوت اندکی با یکدیگر دارند.»