خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
صمدی با اشاره به اینکه در کشور ما ظرف‌های یکبارمصرف تعریف خاصی ندارد، گفت: در اروپا تعریف این ظرف‌ها مشخص است. به این صورت که مردم قدرت انتخاب دارند که ظرف‌های گیاهی بخرند، سلولزی یا پلیمری. کسانی که می‌خواهند ظرف با استانداردهای خاص و بهداشتی بخرند گیاهی را انتخاب می‌کنند، نخواهند هم پلیمری را انتخاب می‌کنند ولی در ایران این‌گونه نیست. در زمانی دستورالعمل داده شده که در اداره‌ها باید از ظرف‌های گیاهی استفاده شود ولی شرایط و دلایل آن مشخص نشده به همین دلیل این موضوع چندان ادامه نیافته است. وی درباره ظرفیت‌های صنعت ساخت ظرف‌های یکبارمصرف نیز گفت: به ماشین‌آلات جدید و پیشرفته در این بخش نیاز است. در صنعت بسته‌بندی نیز تا ۹۰ درصد مشکل وجود دارد. اگر فناوری جدید و پیشرفته در کشور وجود داشته باشد، امکان پیشرفت این صنعت هم وجود دارد. صمدی درباره صادرات این ظرف‌ها نیز گفت: صادرات به کشورهایی مانند عراق، افغانستان، تاجیکستان، ارمنستان و کشورهای اطراف ایران انجام می‌شود. قبل از شروع تحریم‌ها به کشورهای اروپایی چون سوئد و انگلیس هم صادرات داشتیم. به هر حال این جایگاه و ظرفیت در ظرف‌های یکبارمصرف وجود دارد. بازار مصرف اروپایی‌ها هم برای صادرات مناسب است و ظرفیت‌های ویژه‌ای خواهد داشت. بنابراین چه برای مصرف داخل و چه صادرات به خارج، باید تولید را بالا ببریم. وی درباره سرطان‌زا بودن مواد پلیمری ظرف‌های یکبارمصرف نیز گفت: هر ماده‌ای وقتی از درصد و اندازه خود بالا برود برای بدن مضر است. در ظرف‌های یکبارمصرف ماده منومر استایرن وجود دارد که در توت فرنگی و دارچین نیز یافت می‌شود. اگر از ۱۰۰۰ ppm (واحد سنجش غلظت مواد) بیشتر شود، خطرناک است. در حالی که در شرکت‌های پتروشیمی در زیر ۵۰۰ ppm استفاده می‌شود بنابراین ضرری برای بدن ندارند. به علاوه اینکه تمامی کارخانه‌های ساخت ظرف‌های یکبارمصرف دارای مجوز فعالیت هستند. صمدی درباره تعداد واحدهای تولیدی این صنعت هم گفت: در مجموع ۲ هزار واحد تولیدکننده ظرف‌های یکبارمصرف در کشور فعالیت می‌کنند که بیشتر در تهران و استان البرز واقع هستند. البته در استان‌های دیگر هم به صورت پراکنده وجود دارند. وی افزود: بیشتر کارگاه‌ها و تولیدی‌های ظرف‌های یکبارمصرف خصوصی هستند و دولت نقشی در احداث آنها نداشته است با این حال دولت مبلغی از ما نگیرد ما کمکی از آن نمی‌خواهیم.
