خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
حضور در بازار تجارت جهانی
وحید شریف، مدیر شرکت سرمایه‌گذار خارجی ایران (ایفیک) درباره اینکه چرا آرامکو اقدام به فروش سهام خود در بازارهای جهانی کرده، به صمت می‌گوید: این شرکت بی‌شک با هدف سیاسی اقدام به این کار کرده چراکه این شرکت‌ها جزو شرکت‌های ملی نفت به شمار می‌روند و ملی بودن یک شرکت، دولتی بودن آن را نیز به دنبال دارد. استراتژی تهاجمی آرامکو هم به این دلیل است که می‌خواهد پای صنعت نفت خود را به بازار تجارت جهانی باز کند به این صورت که تلاش می‌کند با جذب منابع مالی مورد نیاز برای سرمایه‌گذاری در این بخش، منافع ملی خود را با منافع بین‌المللی گره بزند. به گفته شریف این طرح مطالعاتی با وجود اینکه امنیت استراتژیک انرژی این کشور را به دنبال دارد اما به دلیل آماده نبودن زیرساخت‌های لازم در جذب سرمایه‌گذار خارجی، مورد انتقاد کارشناسان است.
جذب سرمایه‌گذار بدون زیرساخت
شریف، تفاوت چشم‌انداز شرکت‌های بزرگ نفتی و عربستان را در نحوه واگذاری سهام به کلی روشن و آشکار می‌داند و می‌گوید: واگذاری سهام آرامکو، بر اساس دلایل ژئوپلتیکال و سیاست‌های منطقه‌ای است که عربستان در منطقه دنبال می‌کند. به گفته وی این کشور با قراردادهای مشارکتی که در امریکا به امضا رسانده می‌تواند با استفاده از اوراق مشارکت به رفع کمبود منابع مالی خود بپردازد در نتیجه فروش سهام آرامکو بی‌سبب از ابعاد سیاسی نیست. وی دلیل سیاسی بودن فروش سهام آرامکو را آماده نبودن بسترهای سرمایه‌گذاری این کشور می‌داند و بیان می‌کند: در این کشور زیرساخت‌های مناسبی برای توسعه سایر بخش‌های صنعت نفت وجود ندارد و صنایع پایین‌دستی آن از جذابیت‌های لازم برای سرمایه‌گذاری برخوردار نیست. به گفته این مقام مسئول آماده نبودن زیرساخت‌های عربستان تا جایی است که برخی منتقدان معتقدند زیرساخت‌های ایران به مراتب بیشتر از زیرساخت‌های این کشور آمادگی جذب سرمایه‌گذار خارجی را دارد. شریف می‌گوید: بسترهای توسعه‌ای عربستان مبتنی برنفت است از طرفی این کشور در توسعه نیروی‌انسانی خود نیز سرمایه‌گذاری ویژه‌ای انجام نداده، در نتیجه برای برقراری ارتباط با شرکت‌های بزرگ بین‌المللی با مشکل روبه‌رو خواهد شد.
گرچه دلایل بسیاری در عملکرد اخیر عربستان می‌تواند دخیل باشد اما با توجه به تغییر ساختاری که این کشور در بنیان اقتصادی خود ایجاد کرده به نظر می‌رسد شاید واگذاری سهام این شرکت سرآغازی برای سایر شرکت‌های «ان‌آی‌اوسی» باشد که حرکت به سوی خصوصی شدن و رهایی از دیدگاه‌های سنتی مدیریت صنعت نفت و گاز را آغاز کنند.
