خانه صنعت، معدن و تجارت استان تهران
نوشته های مرتبط
** جمهوری آذربایجان
در جمهوری آذربایجان، هر سال یک خانم زیبارو که به او «بهار خانِم» می‌گویند بر فراز برج تاریخی «قلعه دختر» (giz qalasi) در باکو آتشی روشن می‌کند و فرارسیدنِ نوروز را شادباش می‌گوید. (۴)
در این کشور، چهار سه‌شنبه پیش از نوروز را برای گرامی‌داشت خاک، باد، آب و آتش جشن می‌گیرند. واپسین سه‌شنبه شب که در ایران چهارشنبه سوری نامیده می‌شود را آذربایجانی‌ها «آخِر چرشنبه» می‌نامند و در این شب، از روی آتش می‌پرند.
فالگیری، یکی از آیین‌های آخرچرشنبه در جمهوری آذربایجان است. دختران و پسران جوان، پشت درها فالگوش می‌ایستند و براساس آنچه می‌شنوند، برای صاحب خانه پیشگویی می‌کنند. استفاده از فال حافظ هم در بسیاری از خانواده‌ها رایج است.
برخی دختران و پسران جوان نیز به منزل همسایگان می‌روند و پس از در زدن، کلاه یا کیسه‌ای را جلوی در می‌گذارند و مخفی می‌شوند. همسایه باید هدیه یا شکلات درون کلاه یا کیسه بگذارد و آن را باز گرداند.
در سفره هفت‌سین جمهوری آذربایجان، به جز سماغ، سرکه، سَمَنی (سمنو)، سبزه و مانند آن، شیر نیز می‌گذارند؛ زیرا شیر (sud) در زبان ترکی آذربایجانی با حرف سین آغاز می‌شود. (۵)
سمنی، شکربوره (نوعی شیرینی همراه با مغز بادام و پسته) که با همین نام در ایران نیز وجود دارد، باقلوا، کلوچه و شورچورَی (shor chorayi) که نوعی شیرینی با زردچوبه است نیز در نوروز مصرف می‌شود.
** ترکمنستان
دولت ترکمنستان از حامیان جشن نوروز است. هر سال، یکی از اماکن طبیعی نزدیک به شهر عشق‌آباد به نام «دره نوروز» (Nowruz yaylasi)، برای گردهمایی نوروزی آماده می‌شود. (۶)
در جشن نوروزِ ترکمنستان، بخشی‌ها (آوازخوان – راوی‌ها) به آوازهای روایی می‌پردازند و پلوان‌ها (Palvan، همان پهلوان در فارسی) کشتی‌های سنتی می‌گیرند.
سمنو که در ازبکستان سومولک نامیده می‌شود را ترکمن‌ها سمنی (semeni) می‌نامند و بر سر سفره‌های نوروزی می‌گذارند.
سوارکاری با اسب‌های «آخال تکه» نیز بخش جدایی‌ناپذیر از همه جشن‌های ترکمنی، از جمله جشن نوروز است. (۷)
** قرقیزستان
در قرقیزستان، شهرداری‌ها جشن‌های نوروزی برپا می‌کنند و دولت مرکزی نیز مسابقه‌های اسب‌دوانی، کشتی روی اسب و از همه محبوبتر، «اولاک تارتیش» (ulak tartysh) را برگزار می‌کند. اولاک تارتیش مسابقه‌ای است که در آن، از اندامِ یک بُز بدون سر، به عنوان توپ استفاده می‌شود و هماوردان باید سوار بر اسب، بز را به دورن سبد تیم رقیب بیندازند.
این مسابقه در افغانستان با نام «بُزکِشی» و در قزاقستان و ازبکستان با نام ککپری (kokpari) برگزار می‌شود. وزن توپ (!) در اولاک تارتیش بیش از آن است که بازیکنان بتوانند به یکدیگر پاس بدهند. بنابراین، وظیفه هم‌تیمی‌ها این است که جلوی یارانِ تیم رقیب را سد کنند تا آنان نتوانند بز را از حمل‌کننده بقاپند. (۸)
** نوروز و ایران فرهنگی
مطالعه نوروز در کشورهای جهان، نه تنها به شناخت بهتر این جشن منجر می‌شود، بلکه ما را با چگونگی تعامل‌های فرهنگیِ ایران و سرزمین‌های پیرامون در گذر تاریخ آشنا می‌کند. این واقعیت که نوروز، جشن ملی گرجستان نیست اما تعطیل رسمی است و در ارمنستان تعطیل رسمی نیست اما در جاهای مختلف مثلا در کنار معبد «گارنی مهر» جشن گرفته می‌شود، خود می‌تواند حاوی نکته‌های ظریف تاریخی، فرهنگی و اجتماعی باشد.
افزون بر این، تاثیر فرهنگ‌های بومی و قومی بر جشن نوروز که برای مثال در مسابقه‌های بُزکِشی در آسیای میانه و افغانستان دیده می‌شود نیز از جنبه مردم‌شناسی دارای اهمیت است.
ورود نوروز به سرزمین‌های اروپایی، مانند آلبانی یا کوزوو هم این جشن ایرانی را از جنبه تعامل‌های تاریخی، دارای ارزشِ مطالعاتی می‌کند.
