*نا آشنایی با بازار و ورشکستگی صادرکنندگان تازهکار
تشکیل شرکتهای کنسرسیوم صادراتی یکی از موضوعاتی است که از همان دو سال پیش بسیار راجعبه آن صحبت به میان آمد، اما کسی برای ایجاد آن پیشقدم نشد. در نتیجه بسیاری از تولیدکنندگان ایرانی که الفبای ورود به بازارهای صادراتی را نمیدانند با شکست مواجه شدند.
این در حالی است که ترکیه با فعال کردن شرکتهای بازرگانی در قالب ۱۸ تا ۲۰ شرکت محصولات تولیدکنندگان خرد را گرفته و از همین طریق در شبکه بازار صادراتی روسیه با قیمتی یکسان و کیفیتی یکسان توزیع میکند.
*تمایل پایین تولیدکنندگان برای صادرات ماهی و میگو
در عین حال ماهی و میگوی ایرانی توانسته است با دریافت پروتکلهای دامپزشکی دو کشور امکان صادرات به روسیه را داشته باشد و جالب اینجاست که در این حوزه صادرکنندگان بنابر اذعان حجتی وزیر جهاد کشاورزی چندان تمایلی از خود نشان نداده است.
*ضعف حمل و نقل در کشوری که قیمت سوخت در آن یک هفتم همسایههاست
ضعف در سیستم حمل و نقل برای جابه جایی کالاهای صادراتی از جمله مسائلی است که نمیتوان از آن عبور کرد. علیرغم آنکه قیمت گازوئیل در ایران یک هفتم کشورهای دیگر است اما ساختار فرسوده حمل و نقل جادهای و کمبود خطوط هوایی سبب شده تا قیمت تمام شده حمل و نقل در کشور ما ۳۰ تا ۵۰ درصد نسبت به کشورهایی همچون ترکیه یا همان روسیه بالاتر باشد.
در پایان باید گفت در زمانی که دسترسی به بازارهای صادراتی اروپا چندان سهل الوصول نیست چرا باید بازار مهیایی همچون روسیه را از دست بدهیم. مگر نه آنکه با افزایش صادرات زمینه ارزآوری به کشور افزایش تولید و اشتغال فراهم میشود.
و جای این پرسش همچنان باقی است که چرا تفاهمنامهها، راه اندازی بانک مشترک،راه اندازی شرکت های کنسرسیوم صادراتی به عنوان یک ضرورت همچنان مغفول مانده است.